Dolomieten

Lekker rustig opstarten, een wandeling door Kastelruth, boodschappen doen, eindelijk ijs eten, nog wat slapen en dan langzaamaan op weg naar een mooi plekje een uurtje verderop in de Dolomieten. Dat was ons plan voor gister. Tot en met het ijs eten ging dat ook zo. Heel fijn en gezellig. We kwamen zelfs nog een speeltuin tegen. Het slapen wilde alleen niet zo. Met al die slaapjes in de auto raakt het ritme toch wat verstoord. En dat langzaamaan op weg? Tja, langzaam ging het wel. Als we vooraf hadden geweten onder welke omstandigheden, hadden we het misschien wel niet gedaan.

Juist daarom was het waarschijnlijk zo waanzinnig mooi. De weg liep namelijk dwars door een hoger deel van de Dolomieten. Compleet met sneeuw, verlaten skidorpen, enorme vergezichten en scherpe bochten. De foto’s (deels vanuit de auto) geven slechts een halve weergave van hoe mooi en onherbergzaam het was. Net als de camperplaats die we hadden uitgezocht, aan een prachtig meer. Wisten wij veel dat het nog bevroren zou zijn. Met regen en hele stijle afgronden toch niet de plek voor ons. Dan maar weer door. We worden immers altijd ‘vanzelf’ naar de mooiste plekjes geleid. Ook nu weer. Nog geen kwartier later, midden tussen de bergen, op een hele fijne camping die nog gesloten was, maar waar we wel mochten staan van de vriendelijke campingbaasmeneer. Weer alleen. Het was de klotsende oksels dubbel en dwars waard!