Paolo ligt nog heerlijk te dromen als zijn bed begint te trillen. Geschrokken voelt hij naast zijn bed, waar zijn hond onrustig zijn neus tegen zijn hand drukt. Het trillen gaat door, maar er gebeurt niks. Paolo sukkelt weer in slaap, tot de zon hem wakker maakt. Samen met zijn hond loopt hij zijn gebruikelijke rondje over de markt. Net als hij een kom soep wil halen, trilt de grond opnieuw. Nu gepaard met een oorverdovend lawaai. Meerdere gebouwen bewegen heen en weer. Voor hij doorheeft wat er gebeurt, ziet Paolo dat de vulkaan even verderop een enorme hoeveelheid as en puinsteen uitspuwt. Net als iedereen op de markt gilt hij het uit. Zijn hond blaft onophoudelijk. Opeens wordt alles donker. Ze rennen voor hun leven; struikelend over het neervallende puin. Net op tijd vinden ze onderdak in een willekeurig huis. Samen met vele anderen. Een stuk later op de dag groeit de uitbarsting van de vulkaan uit tot een enorme lawine. Met een grote snelheid dondert de golf de berg af. Paolo voelt dat hij geen kant meer op kan. Dan stroomt de gloeiende as naar binnen en worden Paolo en zijn hond opgeslokt. Het laatste wat Paolo hoort, is het piepen van zijn hond.
Misschien was het deze hond wel die we vandaag hebben gezien als mozaïek in Pompeï. Bedoeld als waarschuwing: hier waak ik. Lune en ik hebben lang gefilosofeerd over het uiterlijk, het karakter en zijn naam. Zeker weten doen we het niet, we hebben alleen de resten nog. Net als bij de rest van de stad. Wat bijzonder om er doorheen te lopen! We waren allemaal onder de indruk!