Na een klein wandelingetje tijdens onze siësta op weg naar de hak van Italië, nader ik (Saskia) de plek van onze bus. Ik zie een groepje Italianen en Willem Jan met Jinte op zijn arm. Net wakker. Laat hij de plaatselijke bevolking nu ook al onze bus zien?, denk ik nog. Tot ik doorheb dat de bus op een hele andere plek staat dan tien minuten geleden. En ook wel gevaarlijk dichtbij een muur. Als ik er ook ben, blijkt dat de bus zelfs tegen de muur aanstaat. Met een boel kapotte achterlichten en in elkaar gevouwen fietsen. Tijdens mijn afwezigheid is de bus gaan rollen. Heel hard achteruit, met iedereen erin. We stonden net iets te schuin en bij het instappen heeft de zwaartekracht zijn werk gedaan. Wat een enorme schrik! Als die muur een klif was geweest… Als de fietsen de klap niet hadden opgevangen…. Als… Lichte angst neemt daar al die als-dan scenario’s even de overhand. Maar na een paar keer diep ademen, opruimen en alle brokstukken in de bus proppen, kunnen we toch weer verder. Wat zijn we dankbaar dat het goed is afgelopen!! Alleen onze fietsen en de drager zijn total loss. Daar moeten we nog wat op bedenken. Waarschijnlijk worden ze Italiaans eigendom.
